ΤΟ ΠΑΝΩΠΡΟΙΚΙ

ΙΣΙΑΣΜΑΤΑ – ΑΡΡΑΒΩΝΑΣ  -  ΓΑΜΟΣ – ΠΑΝΩΠΡΟΙΚΙ

ΤΑ  ΑΡΡΑΒΩΝΙΑΣΜΑΤΑ  του  Γύζη

   Σε  μια  σημερινή  συζήτηση αγαπημένοι  μου  φίλοι , άκουσα , μέσα  σε πολλά  για  το γάμο , τα  αρραβωνιάσματα , τα  ισιάσματα  κλπ . και  τη  λέξη  πανωπροίκι , που είχα  πολλά – πολλά  χρόνια  να την  ακούσω .

  Τι  ήταν  όμως το  πανωπροίκι ; Ένα  παλιό  εθιμικό…παρατράγουδο στην όλη  διαδικασία του  γάμου , κάτι , η ύπαρξη  του  οποίου  δεν θα  πρέπει να  μας  κάνει  και  πολύ  υπερήφανους , και  που  φυσικά  πιστεύουμε  πως  δεν  υπάρχει  πια  σε κανένα μέρος  της  Πατρίδας  μας , αν  και  κάποιοι  φίλοι  της  παρέας , είχαν  διαφορετική  άποψη .

   Η λέξη  “ πανωπροίκι  ή απανωπροίκι “ είναι  σύνθετη απ ‘το  πάνω και  την  προίκα , και  σημαίνει σύμφωνα νε  τον κ. Μπαμπινιώτη ,  “ την  πρόσθετη προίκα , το  ποσό  της  προίκας δηλαδή που συμπληρώνει αυτό που  είχε  συμφωνηθεί  αρχικώς , δείτε  πιο  κάτω τι  ακριβώς μας  λέει η  αξέχαστη χωριανή  μας  Σοφία Παλαιολόγου – Καραχάλιου , στο  βιβλίο  της  “ Αναμνήσεις “ που  κυκλοφόρησε  το 2000 ,  για  τα    “ ισιάσματα “ , τον  “ αρραβώνα “ , τον  “ γάμο “ και το…”πανωπροίκι “ , το  οποίο εμφανιζόταν  πάντα  μετά  την  πρώτη  νύχτα  του  γάμου , σημειώνουμε , πως  οι “ αναμνήσεις “ της  αείμνηστης  Σοφίας αφορούν  στην  προπολεμική  περίοδο , δείτε…

   “ Τα χρόνια εκείνα , ο  αρραβώνας έμοιαζε  πιο  πολύ με  συνοικέσιο , παρά με την  εξέλιξη της  γνωριμίας δύο  νέων . Τα  αγόρια  της  εποχής , όχι  μόνον  δεν  μπορούσαν να βγουν  ραντεβού με  την  κοπέλα που  τους  άρεσε , αλλά ούτε  καν  να  την  φιλήσουν είχαν  δικαίωμα . Αν κάτι  τέτοιο  γινόταν γνωστό , σήμαινε  άσχημες συνέπειες για  την  κοπέλα . Οι γονείς  το  θεωρούσαν προσβλητικό για  την  τιμή  της  οικογένειας .
   Έτσι  λοιπόν , ο  ενδιαφερόμενος “ υποψήφιος γαμπρός “ αποφάσιζε να  στείλει  κάποιο  δικό  του άτομο στο  σπίτι της  κοπέλας και  να  τη ζητήσει από  τον  πατέρα  της . Αυτό ήταν  το  λεγόμενο  “ προξενιό “. Εάν ο  πατέρας συμφωνούσε , κανόνιζαν μια  νέα  συνάντηση , συνήθως  βράδυ , παρουσία  και  του  νέου για  να το ξανασυζητήσουν .
   Σπάνια  ρωτούσαν  τη  γνώμη  της  κοπέλας και για  την τύχη  της  , αποφάσιζε σχεδόν  πάντα  ο  πατέρας της . Κατά  τη  διάρκεια της  συζήτησης συμφωνούσαν και  το  θέμα  της προίκας ( σπίτια , χωράφια , αμπέλια ή  και  μετρητά αν υπήρχαν ) .
   Στο  τέλος  έδιναν  “ λόγο “ , ένα  είδος προφορικής  επικύρωσης της  συμφωνίας  του  γάμου , αυτό το  έλεγαν “ ισιάσματα “.
   Σε  περίπτωση που  αποφάσιζαν να  γίνει “ ανοιχτός “ ο  αρραβώνας , έπρεπε να  καλέσουν το  σόι του  γαμπρού , τους  φίλους  του και  τους  κουμπάρους στο σπίτι  της  νύφης , όπου και  θα  γλεντούσαν όλοι  μαζί  μέχρι  πρωίας με  παραδοσιακά  όργανα και  δημοτική  μουσική . Το  τραπέζι του  αρραβώνα περιλάμβανε , μακαρονάδα , , που  ετοίμαζαν σε  μεγάλα  καζάνια , στιφάδο και  κρέας βραστό ή  ψητό και  άφθονο  κρασί .
   το  επόμενο  πρωί , μετά  τον  αρραβώνα και  το  γλέντι , έπρεπε όλοι  οι  καλεσμένοι μαζί  με  τη  νύφη , να  πάνε  σε  μια  βρύση και αυτή  με  μια  κανάτα τους  έριχνε  νερό  να  πλυθούν . Έπειτα τους  έδινε και  μια  πετσέτα για  να  σκουπιστούν .
   Όσο καιρό  ήταν αρραβωνιασμένοι , ο  γαμπρός μπορούσε να  πάει  στο σπίτι της νύφης και  να  κοιμηθεί  μαζί  της ! Ήταν  ένα  ακόμη  έθιμο …


Αφού οριζόταν η  ημερομηνία του  γάμου , έπρεπε  η  νύφη να  ετοιμάσει  την  προίκα  της , συνήθως ρούχα  μάλλινα , φτιαγμένα από  τη  μητέρα  της ή  από  την ίδια στον  παραδοσιακό “ αργαλειό “ . Ύφαιναν επίσης  στον  “ αργαλειό “ , χαλιά και  κουβέρτες , “ βελέντζες “ . Τις  πετσέτες , τα  σεντόνια και  τα  εσώρουχα τα  έραβαν με  νήμα αγοραστό , αφού έτοιμα δεν  υπήρχαν .
  Τη  Δευτέρα πριν  το  γάμο , έπρεπε να  πλύνουν  τα  ρούχα , τα  εσώρουχα , τις πετσέτες και τα σεντόνια της  νύφης . Ο γαμπρός έπρεπε να  φέρει μια  δυο  οκάδες  σαπούνι , στο  σπίτι  της  νύφης , όπου μαζεύονταν οι  συγγενείς να  βοηθήσουν  στο  πλύσιμο . Έβραζαν λοιπόν νερό , σε  ένα  μεγάλο καζάνι και  στήνανε  πέντε – έξι  σκάφες στη  σειρά και  τραγουδώντας έπλεναν  τα  ρούχα . Στη  συνέχεια τα  άπλωναν και όταν στέγνωναν τα  σιδέρωναν και τα  έβαζαν σε  ένα  μπαούλο , διότι οπωσδήποτε  έπρεπε  η  νύφη να  έχει  ένα  μπαούλο , να  βάλει τα  ρούχα  της και  κανένα  ποτήρι ή φλιτζάνι και  καμιά  κατσαρόλα . Αυτά  ήταν τα  υπάρχοντα  της  εποχής .

Όμορφες εικόνες  απ’ τις..προδικασίες  του  παραδοσιακού παλιού  Λιδορικιώτικου  γάμου . Ημέρα  δευτέρα , το πλύσιμο  των  “ προικιών “ , η  νύφη με τις  φιλενάδες  της  και  τις  συγγένισσές  της , επί  το..έργον . Αναγνωρίστηκαν ,            τέταρτη   από  αριστερά η  αξέχαστη  Χρυσούλα Σφέτσου– Γκομόζια , πέμπτη  η  Ασημούλα  Κάπου – Μοίρα , και  η Ελένη Γ. Μαργέλλου με  την  αδελφή  της . Το όλο..σκηνικό , θα πρέπει να είναι  κάπου  στο  Γυφτομαχαλά .

Το  ίδιο  σκηνικό  και  στην  άλλη  άκρη  του  χωριού , στις Λάκκες ,  νύφη  μια  Τριωτοπούλα , και  μαζί με τις  φιλενάδες και  τις  συγγένισσές της , μπουγαδιάζουν  τα προικιά ΄, στο επί  τούτου διαμορφωμένο “ πλυσταριό “ , έξω  απ’ το  Τριωταίϊκο  σπίτι . Από αριστερά : Γεωργία Παπαδοπούλου – Κουλοπούλου , η  Τριωτοπούλα , τέταρτη  η Μαρία  Μποβιάτση , έβδομη , Ευθυμία Μποβιάτση , προτελευταία η  Κατίνα  Ρέλλου και  τελευταία η Κούλα Μποβιάτση .

                                    *              *
   Την Τετάρτη , ετοίμαζαν το  “ προζύμι “ για  τα  ψωμιά  του  γάμου , αυτό  το  έλεγαν “ να  αναπιάσουμε τα  προζύμια “ . Το  βράδυ  της  ίδιας  μέρας , μαζεύονταν οι  συγγενείς και  οι  φίλοι  και “ ξαρίζανε “ ( κοσκινάγανε ) το  αλεύρι που  αντιστοιχούσε στο  προζύμι , μέσα σε  μια  ξύλινη  σκάφη . Όταν τελείωναν , πέταγαν  μέσα στο  αλεύρι κέρματα  και  η “ μαρίδα “ , νεολαία  του  χωριού , βούταγε  με  το  στόμα  μέσα  στη  σκάφη για να  πάρει  τα  λεφτά . Αυτό  έκανε  τους  μεγάλους  να  ξεκαρδίζονται  στα  γέλια .
   Την  Πέμπτη , ζύμωναν  τα  ψωμιά και  τα  έβαζαν  στα  ταψιά για  να  ψηθούν . Τα  ψωμιά τα “ κεντάγανε “ από  πάνω , έκαναν δηλαδή  διάφορα σχέδια . Όταν  έβγαιναν τα ψωμιά από  το  φούρνο , τους  έριχναν από  πάνω  ζάχαρη και  τα  ονόμαζαν “ πρεβέντες “.
  Την  Παρασκευή, έπρεπε να  καλέσουν στο  γάμο τους  συγγενείς και  φίλους . Ξεκινούσαν τότε , ένας  άντρας  και μια  γυναίκα με  τα “ καλέσματα “ κάτι κόκκινα χαρτάκια μέσα  στα  οποία ήταν  τυλιγμένα : δύο  γαρυφαλλάκια , ένα κομμάτι  κανέλλας και δύο  κουφέτα . Τα  “ καλέσματα “ τα  είχε η  γυναίκα μέσα  σε  μια  τσάντα κεντημένη  στον  αργαλειό , που την  έλεγαν “ μαρούδα “ και  πήγαιναν έτσι  από  σπίτι  σε  σπίτι και  καλούσαν  τον  κόσμο . Ο δε  άντρας είχε  ένα  μικρό ξύλινο  βαρελάκι με  κρασί που  το  έλεγαν  “ τσίτσα “και  κερνούσε τους  καλεσμένους με  ένα  μικρό ποτηράκι , δίνοντάς τους  και το “ κάλεσμα “ .

        Λιδορικιώτικος Γάμος

   “ Την  ίδια  μέρα , ( Παρασκευή ) έπρεπε να  πάρουν  τα  προικιά της  νύφης και  να  τα  πάνε στο  σπίτι  του  γαμπρού . Αν ο  γαμπρός ήταν  από  άλλο  χωριό , τα  κουβαλούσανε με  μουλάρια και  όταν έφταναν εκεί τα  τοποθετούσαν όλα  μαζί  φτιάχνοντας ένα  σωρό , “ γοίκο “ , που τον στόλιζαν με  δαντέλλες λευκές , σκορπώντας  πάνω  τους  ρύζι . Αν  ο γαμπρός ήταν  απ’ το  χωριό , τότε  τα  προικιά τα  κουβαλούσαν  τα  παιδιά , τα  οποία κουβαλούσαν  τα  μαξιλάρια της  νύφης  στο  κεφάλι  τους .
   Το  Σάββατο ήταν  υποχρεωμένοι οι  καλεσμένοι να  ετοιμάσουν το δώρο  τους , που  δεν  ήταν τίποτα  άλλο , παρά μια “ πρεβέντα “, ένα  κομμάτι  κρέας και  μια  νταμιτζάνα  κρασί για  το  γλέντι  του  γάμου !
   Την  Κυριακή  γινόταν  ο  γάμος . Σε  περίπτωση που  η  νύφη ήταν από  άλλο  χωριό , έπρεπε να  πάνε με τα  μουλάρια να  την  φέρουνε . Τα  μουλάρια τα  στόλιζαν με  λευκά σεντόνια  κεντητά . Αυτόν  που έφτανε  πρώτος στο  σπίτι της  νύφης με  το  μουλάρι  του , τον  έλεγαν “ συχαρικιάρη “ , γιατί  πήγαινες  τα  “ συχαρίκια  “, την  είδηση δηλαδή πως  έρχονται  οι  άλλοι  για  να  πάρουν  τη  νύφη για  την  εκκλησία . Στο  μουλάρι  του “συχαρικιάρη “ , έβαζαν ένα  μαντήλι λευκό στην “ , καπιστράνα “ , ώστε να  φαίνεται  πως  αυτό έφτασε  πρώτο . Μετά  το γάμο  γύριζαν για  το  γλέντι στο  σπίτι  του  γαμπρού .
   Όταν  έφταναν στο  σπίτι , η  νύφη πέταγε μήλα στον  αέρα και  όποιος κατόρθωνε να πιάσει ένα  από  αυτά , το είχανε  για  γούρι , σήμαινε πως θα  παντρευτεί  σύντομα . Τα χρόνια εκείνα είχανε  έθιμο να  στεφανώνονται νωρίς , πριν  πέσει  ο ήλιος , για  να  προκόψει το  νιόπαντρο  ζευγάρι .
  Εάν τώρα  η  νύφη  ήταν  απ’ το  χωριό  μας , ο κουμπάρος έπρεπε ήδη να  έχει  στείλει τα στέφανα  και  ένα  κομμάτι λευκό ύφασμα για  να  ράψει απ’ αυτό  το  νυφικό  της πριν το  γάμο . Τα  στέφανα και ένα  κομμάτι  που  περίσσευε από το ύφασμα  του  νυφικού , τα έβαζαν  σε  χάλκινο δίσκο με  χερούλια και  όταν  ξεκινούσαν για  την  εκκλησία το  κουβαλούσε ένα αγόρι στο  κεφάλι  του , ώστε να τα φορέσει ο  κουμπάρος  στο  κεφάλι του  γαμπρού  και  της  νύφης την  ώρα  του στεφανώματος .
   Όταν ερχόταν η  ώρα του  γάμου , ξεκινούσε ο  γαμπρός για το σπίτι του  κουμπάρου , απ’ όπου μαζί  και  οι  δυο , με τη  συνοδεία  μουσικών οργάνων πήγαιναν  στην  εκκλησία . Στη  συνέχεια τα όργανα  πήγαιναν να  φέρουν  τη  νύφη και  τους  δικούς  της στην  εκκλησία , όπου γινόταν  το μυστήριο του  γάμου . Τα  χρόνια εκείνα  έριχναν και  λεφτά στο  ευαγγέλιο , ως αμοιβή του  ιερέα .
   Αφού τελείωνε  ο  γάμος , γύριζαν όλοι μαζί , με  τη  συνοδεία των  οργάνων , στο  σπίτι του  γαμπρού , όπου  άρχιζε το  γλέντι κι’ ο  χορός . Συνήθως  χόρευαν σε  κάποιο  αλώνι , όπου ο  χώρος ήταν  αρκετός και  άνοιγαν  κάτι  ξύλινε  κάσες με λουκούμια και  κερνούσαν  τους  καλεσμένους .
   Το γλέντι  κρατούσε ως  το  πρωί , αλλά τη  νύχτα είχαν  φροντίσει να  έχουν έτοιμες  τις  κρεμαστές λάμπες  πετρελαίου για  να  μπορούν  να  διασκεδάζουν  με  φως . Οι καρέκλες και  τα  τραπέζια ήταν  δανεικά  απ’ τα  καφενεία και  τις  ταβέρνες , ενώ  τα  ποτήρια απ’ τα  εμπορικά  καταστήματα στα οποία  τα  επέστρεφαν  τις  επόμενες  μέρες . Μεγάλη φτώχεια  τότε .. Το  τραπέζι του  γάμου είχε  πάνω  άφθονο κρέας , βραστό ή  ψητό , και  κρασί που  έστελναν  οι  καλεσμένοι .
   Την  επόμενη  μέρα  του  γάμου , έπρεπε η  νύφη να  αποδείξει ην “ παρθενιά “ της στην  πεθερά . Αλίμονο αν  η  νύφη δεν  ήταν  παρθένα πριν  την  πρώτη  νύχτα  του  γάμου. ‘Επρεπε τότε  ο  γαμπρός να  τη  στείλει πίσω στον  πατέρα της ή  να  ζητήσει περισσότερη  προίκα , ώστε να  μη  γίνει  γνωστό στο  χωριό και  προσβληθεί η  τιμή της  οικογένειάς  της . Αυτό το  ονόμαζαν “ πανωπροίκι “ , και ο πεθερός  αναγκαζόταν να δώσει ό,τι  του  ζητούσε  ο  γαμπρός ώστε να  μην  επεκταθεί το σκάνδαλο .
   Στις  15  μέρες από  το  γάμο , έπρεπε οι  νεόνυμφοι να  πάνε στην  εκκλησία να  τους  ευλογήσει  και πάλι  ο  παπάς . Μετά την  εκκλησία , πήγαιναν στα  σπίτια  των συγγενών και  του  κουμπάρου και  τους  κερνούσαν χαλβά και  τηγανίτες , τα οποία κουβαλούσε  ένα  παιδί  που  είχαν μαζί  τους . “

   Περίεργο..παζάρεμα λοιπόν  με την  αξιοπρέπεια της  νύφης και της  οικογένειάς  της , ήταν  το “ πανωπροίκι “και φυσικά  δεν  τιμούσε  ..ιδιαίτερα τον  πολιτισμό  μας .

   Μια  και  μπήκαμε  στα χωράφια των  μετά  τον  γάμο .” παζαρεμάτων “, θα  ήθελα να  αναφερθούμε  και  σε  ένα  άλλο “ ντροπιαστικό “ και  πάλι  για  τον  πολιτισμό  μας , παρατράγουδο , που  βέβαια εμφανιζόταν στα.. “ ισιάσματα  “, ή  κάπου  εκεί  τέλος  πάντων  και  προσωπικά το  είχα ονομάσει : “ Το  μεγάλο… .παζάρι “.

   Μια τέτοια  εμπειρία έζησα σε  παιδική  ηλικία 11 – 12 χρόνων ..κι’ από  τότε  δεν  λέει  να  σβηστεί απ’ το  μυαλό  μου ….την αναδημοσιεύουμε από παλιότερη  ανάρτησή  της …

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ..” ΠΑΖΑΡΙ “ ..

Μερικές  ταινίες  του  παλιού  καλού  Ελληνικού  κινηματογράφου , είναι εξαιρετικές ..ηθογραφίες ,  ..ντοκιμαντέρ , θα λέγαμε , της Ελληνικής μεταπολεμικής ζωής και πραγματικότητας , και  έμειναν  στην  ιστορία , θυμηθείτε  το..Ζήκο , αλλά και  τόσες  άλλες φυσιογνωμίες  του  παλιού  καλού  καιρού , που αποδίδονταν  καταπληκτικά  απ’ τους  χαρισματικούς  μας  ηθοποιούς ..

   Δεν ξέρω αν την έχετε δει την ταινία , “ το  κορίτσι  της  γειτονιάς “ αν  δεν  κάνω  λάθος ,  που ο  " γαμπρός " παζάρευε για  να  παντρευτεί την αδελφή του Φωτόπουλου , ζητώντας δέκα λίρες παραπάνω , τη στιγμή λοιπόν εκείνη , το μυαλό μου γύρισε αυτόματα , στην ίδια περίπου εποχή αλλά εδώ στο χωριό μας , γιατί , δυστυχώς , κι'εδώ κάτι παρόμοια συνέβαιναν , και όχι μόνον εδώ , αλλά σε όλη την Ελλάδα .

   Βρισκόμαστε λοιπόν στις αρχές της δεκαετίας του 50 , το χωριό μας λαβωμένο , προσπαθεί με τα χίλια..ψέματα , να ορθοποδήσει , τα καμένα σπίτια θυμίζουν ακόμα τα όσα πέρασαν οι χωριανοί μας , μα δεν το βάζουν κάτω , σιγά..σιγά , ξαναβρίσκουν το χαμένο τους χαμόγελο και την χαμένη τους εμπιστοσύνη , το χωριό μας πρέπει να ξαναζωντανέψει ...

   Η αφεντιά μου , 7-8 χρόνων , πήγαινα σχολείο αλλά βοηθούσα και στο μαγαζί μας το ζαχαροπλαστείο στο Αλωνάκι , ενώ παρατηρούσα ..καταγράφοντας , όλα όσα γίνονταν καθημερινά , έχοντας το προνόμιο να βρίσκομαι , λόγω μαγαζιού , στο κέντρο της αγοράς ..

Το.." ΚΑΦΕΓΑΛΑΚΤΟΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΟ " μας , στο Αλωνάκι , σε φωτογραφία της εποχής εκείνης .

   Δίπλα ακριβώς απ' το μαγαζί μας ήταν το πρακτορείο των λεωφορείων , οπότε έβλεπα πάντα τις ..καινούριες αφίξεις , με το Αθηνών , δρομολόγιο που στην αρχή ήταν μια φορά την ημέρα και μετά προστέθηκε και δεύτερη , κάποια μέρα λοιπόν εμφανίσθηκε ένας ηλικιωμένος Αμερικάνος , έτσι λέγαμε τους Έλληνες που είχαν πάει μετανάστες στην Αμερική , που καταγόταν απ΄τα χωριά μας , σκοπός της επίσκεψής του στην Ελλάδα , να παντρέψει τη μεγάλη ανιψιά του , κόρη του αδερφού του , που είχε πεθάνει .

   Το νέο , διαδόθηκε με..τρόπο , ώστε να ενημερωθούν όλοι οι ενδιαφερόμενοι και ευρισκόμενοι σε ...κατάλληλη ηλικία . Πράγματι λοιπόν , το νέο κυκλοφόρησε , από στόμα σε στόμα , και μάλιστα με πλήρη...διακήρυξη του...μειοδοτικού διαγωνισμού , γιατί για κάτι τέτοιο επρόκειτο .

   Οι ενδιαφερόμενοι λοιπόν , θα προσέρχονταν σε κάποιο συγγενικό της νύφης σπίτι , και εκεί θα έκαναν την πρότασή τους , στον εξ Αμερικής μπάρμπα , αναφέροντας το συγκεκριμένο αριθμό λιρών Αγγλίας , που ζητούσαν σαν ..προίκα , μάλιστα , όπως ακριβώς το διαβάζετε ..

   Όταν έμαθα την όλη διαδικασία , κάτι ..έσπασε μέσα μου , κάτι δεν μου πήγαινε , επαναστατούσα , κι'ας μη είχα καμιά σχέση και συγγένεια , με τη νύφη , που σχεδόν δεν την γνώριζα καλά..καλά..

   Το πράγμα όμως άρχισε να αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί στον ...μειοδοτικό..διαγωνισμό , θα λάβαινε μέρος και ένα συγγενικό μου πρόσωπο , με το οποίο , κουβέντιασα το θέμα , και μου εξήγησε την όλη διαδικασία . Οι μέρες περνούσαν , και πλησίαζε η μεγάλη μέρα , όσο δε πλησίαζε τόσο ο συγγενής μου γινόταν  ανήσυχος και ..νευρικός , ενώ με ενημέρωσε πως μέχρι στιγμής οι ενδιαφερόμενοι ήταν δύο , αυτός κι' άλλος ένας ..

   Έφτασε , επί τέλους ! η μέρα , και εγώ είχα την έννοια και περίμενα να περάσει η ώρα , να πάνε οι ενδιαφερόμενοι , και ευχόμουνα να βγει..νικητής ο συγγενής μου , πράγματι το απογευματάκι , τον είδα το συγγενή μου , έτοιμο , περιποιημένο να φεύγει για την ..επικίνδυνη αποστολή , και του ευχήθηκα καλή..επιτυχία και περίμενα να περάσει η ώρα να τελειώσει η συνάντηση και να μάθω τι απέγινε ..

   Η αγωνία μου , λες και έβλεπα ταινία του Χίτσκοκ , αλλά φανταζόμουνα την όλη διαδικασία , και δεν μπορούσα να ..καταλάβω και να πιστέψω , πως πραγματικά έτσι γίνονταν τα πράγματα , και όχι μόνο γίνονταν έτσι , αλλά αυτό θεωρούνταν και απολύτως...φυσικό , τόοοοσο απλά...

   Είχε πια  νυχτώσει για καλά , και είχε περάσει κάμποση ώρα , όταν κατέφθασε ο συγγενής μου , αλλά...συντετριμμένος ..

  Ξανάσανε λίγο και μου είπε με βαθειά πίκρα , αυτές τις δυο λέξεις : Την πήρε ο....άλλος , μου είπε και  το όνομά του , γιατί ζήτησε ΔΕΚΑ  ΛΙΡΕΣ  ΛΙΓΟΤΕΡΕΣ , ΤΗΝ ΕΧΑΣΑ ΓΙΑ  ΔΕΚΑ  ΛΙΡΕΣ  !!!

   Ποτέ , δεν μπόρεσα να καταλάβω όλη αυτή τη διαδικασία , ούτε να την ..χωνέψω , ποτέ μου δεν μπόρεσα να φανταστώ , πως ένας άνθρωπος , μια γυναίκα , θα μπορούσε να είναι..αντικείμενο...παζαριού , και όμως έτσι ήταν ...

   Το περιστατικό αυτό , με είχε πληγώσει αβάσταχτα , κάτι με έκανε ακόμα και να..ντρέπομαι , για τις παρόμοιες περιπτώσεις , γιατί φυσικά δεν ήταν η ..μόνη και..μοναδική , είχα όμως σαν ...αντίβαρό της , μια άλλη περίπτωση χωριανής μας κοπέλας , που έκανε την επανάστασή της  " σπάζοντας " την κατεστημένη διαδικασία , πρόκειται για την Σοφία Καλαπτσή , την πανέμορφη Σοφία , που το βράδυ των αρραβώνων της , με Λιδορικιώτη γιατρό μεγαλύτερό της , κλέφτηκε με τον άνθρωπο που αγαπούσε , ένα νεαρό φτωχό συμμαθητή της …

       ΧΡΟΝΙΑ  ΠΟΛΛΑ – ΚΑΛΗ  ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ …