Τρίτη 16 Ιουνίου 2015

“ O ΘΕΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΩΝΙΣΜΑ “


  Απ’ το  βιβλίο της  “Αναμνήσεις “ της  αείμνηστης  χωριανής  μας Σοφίας Καραχάλιου  - Παλαιολόγου



8
   Όταν ερχόταν η  εποχή του  “ θέρου “ , θερισμού , όλα  έπρεπε να  γίνουν με  τα  χέρια , γιατί  δεν  υπήρχαν  τότε  μηχανές . Σκορπούσαν , λοιπόν ο  κόσμος απ’ το  πρωί ως  το  βράδυ στα  χωράφια και  θέριζαν τα  στάχυα με  τα  “ δρεπάνια “ τους . Μ’ αυτά  έφτιαχναν μικρά  δέματα που  συγκρατούσαν δεμένα με  το  ίδιο  χόρτο . Στη  συνέχεια , με τα  δέματα αυτά  έφτιαχναν ένα  δέμα  μεγαλύτερο , που  ονομαζόταν “ δεμάτι “ .
   Αυτό το  έδεναν με  ένα  άλλο  χόρτο , τη  σίκαλη , έπειτα φόρτωναν  τα  “ δεμάτια “ στα  μουλάρια και  τα  γαϊδουράκια και  τα  κουβαλούσαν στα  αλώνια . Εκεί τα  ξεφόρτωναν και  τα  τοποθετούσαν όλα  μαζί σε στοίβες που  ονόμαζαν “  θημωνιές “ . Στη συνέχεια έρχονταν οι  αλωνάρηδες , “ βαλμάδες “ , οι  οποίοι σκορπούσαν τα  δεμάτια στο  αλώνι και  καθοδηγούσαν τα άλογα , ώστε  όταν αυτά  γυρίζουν γύρω – γύρω , να  λιώνουν τα  άχυρα με  τα  πέταλά  τους και  να  βγαίνει  το  σιτάρι .
   Η  διαδικασία  αυτή  κρατούσε απ’ το  πρωί  μέχρι  το  μεσημέρι . Ύστερα όλοι  μαζί , αγρότες και “ βαλμάδες “ , σήκωναν τα  ‘άχυρα  στον  αέρα πολλές  φορές , ώστε να  ξεχωρίσουν το  σιτάρι απ’ τα  στάχυα . Γι’ αυτή  τη  δουλειά , που  τη  λέγαν “ λίχνισμα “ , χρησιμοποιούσαν κάτι  ξύλινες πιρούνες , τις  οποίες ονόμαζαν “ δικούλια “ .
   Στο  τέλος , μάζευαν το  σχεδόν  καθαρό  σιτάρι στο  κέντρο του  αλωνιού κοντά στο  “ στρίαλο “ και  περίμεναν να  φυσήξει αέρας , για  να  καθαρίσει καλύτερα  το  σιτάρι . Τη  σοδειά  την μετρούσαν με  κάτι  τενεκέδες . Μια “ οκά “ ( μονάδα  μέτρησης της  εποχής ) ισοδυναμούσε με 400 δράμια και  ένα  κιλό με 1.000 γραμμάρια ή 312,5  δράμια .
( Στο  σημείο  αυτό η  αείμνηστη  Σοφία προφανώς  από  λαθεμένο  υπολογισμό γράφει  ακριβώς : “ Μία  οκά ισοδυναμούσε με 1.000 δράμια . 1 κιλό = 1.000 γραμμάρια = 900 δράμια , εμείς  για σωστή  ενημέρωση  του  αναγνώστη , αναφέρουμε  πιο  πάνω , τα  σωστά  νούμερα ) .
   Οι  θεριζοαλωνιστικές μηχανές και  οι  αλευρόμυλοι , ήρθαν στο  Λιδωρίκι μετά  τον  πόλεμο . Πρώτος απ’ όλους  έφερε ο Τημπέλης  Νικόλαος .
7
230px-Sichel
14
IMG_0009Σ Στο  θημωνοστάσι στο  “ Κοτρώνι “, στη  δεκαετία  του ‘60 , μια  εικόνα  που  έχει  όλο  το  παραδοσιακό ..” στήσιμο “ των θημωνιών , και  μάλλον είναι  και  απ’ τις  τελευταίες  τέτοιες εικόνες , γιατί  μετά  ήρθαν  οι..” αλωνιστικές “ ή “ πατόζες “ όπως  τις  έλεγαν . Σε  πρώτο  πλάνο , από  αριστερά : Λαγιογιώργαινα , Σκραποφροσύνη και Παπαρούκαινα .
αλώνι
IMG
Αλώνισμα  στις  Λάκκες  το  1945 , διακρίνονται  από  αριστερά : Βιολ. Κοκκαλιά , Σοφία  Παλούκη , Γ. Γεροδήμου με  το  γιο  της  Πάνο , μωρό  τότε  στα  χέρια , Θεοχ.Λ]Καραχάλιος και  Χαρ. Γεροδήμος . Παρατηρήστε  το “ στρίαλο “ στη  μέση και  τις  θηλιές στους  λαιμούς   των  αλόγων .
IMG_0007
Αλώνισμα  στις  “ Λάκκες “ , στο αλώνι που  ήταν  εκεί  που  είναι  σήμερα  το Δασαρχείο , το  1948 ή  49 , κι’ αυτή  η  φωτογραφία είναι…ακτινογραφία  του  αλωνίσματος , τα  άλογα , οι  βαλμάδες , τα  παιδιά  που  κάνουν..χάζι , και  οι  γυναίκες  με τα “ δικούλια “ στα  χέρια , νε  τα  οποία  ανακατώνουν το  “ λιώμα “ .Τέταρτος , μετά  τον ένστολο , ο Τάσος  Ασημακόπουλος , ο  Τάσος Γκομόζιας  και  οι  μικροί Γ. Ασημακόπουλος  και  Γ. Δημητρακόπουλος .
1b_lixnisma
DIAF 12072011 018
Το  “ λίχνισμα “ με  τα  “ δικούλια “.IMG_0005
Η πρώτη  αλωνιστική  μηχανή  που  ήρθε  στο  χωριό  μας , ήταν κάποιου  Δρόλαπα , μάλλον  απ’ την  Αγία Ευθυμία , και  απ’ τις  πρώτες δε  και  η  εικονιζόμενη , ιδιοκτησίας Στάθη  Δρομάζου , απ’ την  Ερατεινή . Μπροστά  στο  τρακτέρ , που  μόλις  και διακρίνεται , εικονίζονται από  αριστερά : Ζωή  Δούκα , Μαρ. Κατσώνη , Γιαν. Κανδρής , άγνωστος , Στ. Δρομάζος , με  τα  λευκά , και  Διον. ΄Κούστας .
IMG_0032
Τεμπέλης
Αρκετά  χρόνια  μετά , ο Νίκος  Τημπέλης με κάποιο Κατσούλη , απ’ τη  Λεύκα , έφεραν  την  πρώτη  Λιδορικιώτικη  αλωνιστική  μηχανή . Στις  δυο  φωτογραφίες  εικονίζεται  ο Ν.Τημπέλης  με  το  τρακτέρ που  έσερνε , αλλά  έδινε  και  κίνηση  στη  μηχανή .\

     *****************

  Τέτοια  εποχή  λοιπό  φίλοι  μου , τον  παλιότερο  καιρό , το  χωριό  μας  είχε τρία  σημεία όπου συγκεντρώνονταν  τα  “ δεμάτια  “ για  τα  αλωνίσουν , τα  σημεία  αυτά της  συγκέντρωσης , τα  λέγαμε  “ θημωνοστάσι “ και  βρίσκονταν , όχι τυχαία  βέβαια , στις  τρεις  άκρες  του  χωριού μας .

   Το  ένα  , στο  “Κοτρώνι “ , λίγο  έξω  απ’ το  Λιδορίκι  προς  Λευκαδίτι , το  άλλο  ήταν στις  Λάκκες  , στο  γήπεδο , που  ήταν   ίσως  και  το  μεγαλύτερο και  το  τρίτο , στον  Σταυρό , εκεί  περίπου  που είναι  τώρα  το  εκκλησάκι του  Αγ. Κωνσταντίνου .

   Τα  θημωνοστάσια , για  όσο  καιρό  υπήρχαν  ήταν ο  παράδεισος  των παιδιών  του χωριού  μας , και  στο  καθένα  μαζεύονταν  παιδιά  απ’ τις  κοντινές  γειτονιές , π.χ. στις  Λάκκες , μαζεύονταν  παιδιά  απ’ τον  κάτω  μαχαλά , Ψαλά , Αλωνάκι  και..πέριξ , και  φυσικά  απ’ τις  Λάκκες , και  κάπως  έτσι  γινόταν  και  με  τα  άλλα  θημωνοστάσια…

   Εκεί  λοιπόν , στα  θημωνοστάσια  μαζευόμασταν  όλα  τα  παιδιά  απ’ τις  πλησιέστερες  γειτονιές , και παίζαμε  με  τις  ώρες , χωνόμασταν  μέσα  και  χοροπηδάγαμε , κάνοντας  φυσικά  και  κάποιες..μικροζημιές στα  δεμάτια , γι’ αυτό  και  μας..κυνηγούσαν  οι  ιδιοκτήτες..ήταν  ό,ως  για  μας  ένα  πολύ  ωραίο  παιχνίδι , μόνο  που..λυσσάγαμε  απ’ τη  δίψα  και  καταφεύγαμε  για  νερό στο πηγάδι  του Γυφτοτάσου , που  ήταν  στο βάθος  της  αυλής  του  σπιτιού  του , πλαϊ δηλαδή  στο γύφτικο  και το  ποδηλατάδικο ..

   Βέβαια , για  να  πιούμε  λίγο  δροσερό  νερό , που  όμως  πάντα  μύριζε  λίγο , κάναμε  μεγάλους  αγώνες γιατί οι ιδιοκτήτες  δεν  μας  πολυάφηναν , αλλά  όλο και  τα  καταφέρναμε ..

   Όλα  αυτά , γίνονταν πριν  το  αλώνισμα , όσο  καιρό  ήταν  συγκεντρωμένα  τα  δεμάτια  στα  θημωνοστάσια , γιατί όταν  άρχιζε  το..” αλώνισμα “ τα  πράγματα  αλλάζανε , αλλά  αυτά θα τα  πούμε  κάποιο  άλλο  απόγευμα …

   Καλό   σας απόγευμα …..Κ.Κ.-

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2015

EYΓΕ ,ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΜΠΑΝΤΑΣ ΜΑΣ

 

Κάλαντα  Χριστουγέννων  2011 -Βαρούσι

 

   Το  Διοικητικό  Συμβούλιο του  Ομίλου  μας , ο  Πρόεδρος και  ο  Αρχιμουσικός  μας , αισθανόμαστε  την  ανάγκη  να  ευχαριστήσουμε θερμά τα  παιδιά  της  μουσικής  μας  μπάντας , για  την τόσο  ευγενική   χειρονομία  τους να προσφέρουν  τις  φετινές  τους  εισπράξεις  απ’ τα  Χριστουγεννιάτικα  κάλαντα , αγοράζοντας  δύο  ταμπούρα και  δύο  κλαρίνα που  τόσο  είχαμε ανάγκη .

Συγκινητική πραγματικά η  χειρονομία  τους , που  έγινε  με  ομόφωνη , όπως  μάθαμε , απόφασή τους . Έχει  δε  ιδιαίτερη  αξία  και  σημασία το  ό.τι νοιάζονται για  τον  Όμιλο και  τις  ανάγκες  του , θεωρώντας  τον  Όμιλο  , ΣΠΙΤΙ  ΤΟΥΣ ..

  ΤΟΥΣ  ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ  Ο,ΤΙ  ΚΑΛΥΤΕΡΟ  ΣΤΗ  ΖΩΗ  ΤΟΥΣ

polidorikiou-sima

Κυριακή 7 Ιουνίου 2015

Η “ ΤΡΑΠΕΖΑ “ ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΙΚΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΓΕΓΟΝΟΣ …!!

diafora 009

Από  7-10-2013 , υπάρχει  στο  διαδίκτυο ιστοσελίδα  με  τον  τίτλο  “ ΤΡΑΠΕΖΑ  ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΙΚΗΣ  ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ “ , και διεύθυνση :

photolidoriki.blogspot.com

Ένα ακόμη  όνειρο μας   ..έστρεξε , ο  φωτογραφικός θησαυρός  του  χωριού  μας , θα  συγκεντρωθεί και  θα  αναρτηθεί  στη σελίδα , έτσι  ώστε  οποιοσδήποτε  θελήσει  να  περιηγηθεί  και  να  αντιγράψει  φωτογραφίες .

   Αυτή  όμως  η  προσπάθεια , θέλει..υποστήριξη  από  όλους όσους έχουν  στην  κατοχή  τους  παλιές  , προπολεμικές  αλλά  και  νεότερες φωτογραφίες  τις  οποίες θα  αντιγράψει  και  θα  μας  στείλει ηλεκτρονικά στα e-mail μας :  kkapsalis@hotmail.com

kapsalokostas@gmail.com

         Τηλ : 6946243033

η  στην  ταχυδρομική μας  διεύθυνση :

Φιλολάου  132 – Αθήνα  11632 .

Στην  περίπτωση  που  δεν υπάρχει η  δυνατότητα  ηλεκτρονικής  εξυπηρέτησης , στείλτε τες   μας  ταχυδρομικώς και  θα  σας  επιστραφούν εντός  5 ημερών .

   Το χωριό  μας , είχε  την τύχει  να  έχει προπολεμικά  κάποιους  χωριανούς  μας , τον Κώστα  Ευσταθίου  και Δημ. Καντζιό  που  είχαν  το..” μεράκι “ της  φωτογραφίας , και  έτσι υπάρχουν κάποιες φωτογραφίες  της  εποχής , όσε  δηλαδή  περισώθηκαν απ’ το  κάψιμο του  Αυγούστου  1944.

   Αυτή  την  εποχή , το  ρόλο  αυτό  τον έχει  επωμιστεί ο  χωριανός  μας Αρχιτέκτονας Θάνος  Κολοκυθάς , που  έχει “ καταθέσει “ και  συνεχίζει να καταθέτει  στην  “ Τράπεζα Λιδορικιώτικης Φωτογραφίας “ φωτογραφίες  του  χωριού  μας  αλλά  της  Δωρίδας  γενικότερα

   Οι φωτογραφίες  αυτές  λοιπόν  είναι  πραγματικός  θησαυρός και δεν  πρέπει  για  κανένα  λόγω  να  χαθούν . Όσοι λοιπόν  διαθέτουν  τέτοιες  φωτογραφίες  να  μας τις  στείλουν να  τις  “ αποθηκεύσουμε “ στη  σελίδα , έτσι  ώστε  να  μείνουν..αιωνίως …

    Περιμένουμε την  ανταπόκρισή  σας ..

  Τράπεζα  Λιδορικιώτικης  Φωτογραφίας 

   photolidoriki.blogspot.com

Τρίτη 2 Ιουνίου 2015

ΘΕΡΟΣ - ΘΕΡΙΣΤΗΣ

ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ


'Οπως είπαμε  στα " Λαογραφικά μας σημειώματα ", ο Ιούνιος λέγεται  απ' το λαό μας και " θεριστής " και για να ..ακριβο..λογήσουμε " θερ'στής  ή...θιρ'στής ", γιατί μέσα στον μήνα αυτό γίνεται το θέρισμα , ο θέρος των σταροκρίθαρων, θα μου πείτε που βρεθήκαν αυτά στον τόπο μας , κι' όμως αδέρφια , αυτά τα..βράχια , αυτές οι..ξελάστρες , έθρεψαν και μεγάλωσαν γενιές και γενιές , σπούδασαν παιδιά , προίκισαν ..κορίτσια , κι 'όλα αυτά περήφανα και με το μέτωπο ψηλά , με ιδρώτα και..αίμα , που λέει σοφά ο λαός μας..

Κοίταζα μια μέρα , απέναντι στην Πλέσιβα , ανάμεσα στα βράχια και στις ξερολιθιές , στα πουρνάρια και τις γκρεμίλες , φανταζόμουνα τους Λιδορικιώτες , κάποιους χωριανούς μας , τέλος πάντων , να ξεκινάνε αχάραγα απ' το χωριό , με το ζευγάρι , φορτωμένοι μ'όλα τα..συμπράγκαλα , για ν' ανεβούνε εκεί πάνω να οργώσουν , τι ; να οργώσουν την πέτρα , τα βράχια , να βγάλουν το ψωμί της χρονιάς , κι' όμως , 'άνθιζε κι' η πέτρα εδώ στον τόπο τον ευλογημένο , καλλιεργούσαν την πέτρα κι' αυτή έβγαζε..καρπό..

Κι' όταν έφτανε η ευλογημένη ώρα της σοδειάς , κι' έβλεπες στις ραχούλες της Πλέσιβας , να χρυσίζει η ίδια η ζωή , το στάρι , δεν πίστευες στο θαύμα αυτό της πίστης και της φύσης , γιατί πραγματικά ήταν θαύμα...

Δεν είχα την τύχη , φίλοι μου , να ζήσω αυτές τις σκληρές , όπως λένε , στιγμές , δεν είχα την τύχη να ζήσω την αγροτική ζωή που τόσο ζήλευα , είχαμε βλέπεις το μαγαζί και δεν υπήρχε χρόνος για καλλιέργειες , εγώ όμως ζήλευα τους συμμαθητές μου και τους φίλους μου , όταν μου ‘λεγαν παιδικές ιστορίες , απ' τα χωράφια , τα πρόβατα και τα γίδια , εγώ τότε μαράζωνα , γιατί μου λείπαν όλα αυτά , βέβαια απ' την άλλη μεριά τα παιδιά όλα ζήλευαν εμένα , που ήμουνα ..χωμένος μέσα στα γλυκά , και γλυκό εκείνες τις δύσκολες εποχές , ειδικά για τα παιδιά , ήταν...τουλάχιστον όνειρο ..
Κι' έτσι , τελείως παράδοξα , νοσταλγώ κάτι που δεν ..γνώρισα , κάτι που δεν έζησα και σχεδόν δεν γνωρίζω , κι 'όμως το νοσταλγώ , όσο παράξενο κι' αν ακούγεται και φαίνεται , βέβαια , έχει λογική εξήγηση το φαινόμενο , το εξηγεί η ίδια η ζωή , η καθημερινότητα , είναι φυσικός νόμος , θέλουμε , ζητάμε , ..νοσταλγούμε , αν θέλετε , αυτό που μας λείπει , αυτό που δεν έχουμε , παρ'ότι είναι..παράδοξο να νοσταλγείς κάτι που δεν έζησες , δεν γνώρισες ..

Ξεκίναγαν αχάραγα λοιπόν , για να ‘ναι νωρίς-νωρίς στο χωράφι , να θερίσουν , μέσα στο λιοπύρι , στις μαύρες ερημιές , φορτωμένοι , ταλαιπωρημένοι , θέριζαν , δεμάτιαζαν και κουβάλαγαν με τα ζωντανά τα δεμάτια , στ' αλώνια του χωριού , όσο το αλώνισμα γινόταν παραδοσιακά , απ' τους βαλμάδες και τ' άλογα , κι' αργότερα στα θημωνοστάσια , στις Λάκκες , στο Κοτρώνι , στο Σταυρό ,  όταν πια υπήρχαν οι αλωνιστικές μηχανές...

Είχα την τύχη να τις ζήσω , και θυμάμαι κατάκαλα , και τις δυο περιπτώσεις , θυμάμαι μάλιστα το μπάρμπα μου το Σπύρο , τη θεια μου τη Βιολέτα κι τις ξαδέρφες μου τη Μαρία τη σχωρεμένη και την Κατίνα , αλά και όλα τα παιδιά της εποχής εκείνης , να κουβαλάνε , με τα “ μπλάρια “ και τα. “.γμάρια” τα δεμάτια , το κοντινότερο αλώνι σε μας , ήταν πάνω απ' το σπίτι του Κόκκινου , δίπλα στου Βαρσοτάσου , και περιμέναμε πως και πως να ‘ρθει η ώρα του αλωνιού να πάμε να παίξουμε με τ' άλογα , κρατώντας τις ουρές τους , αλλά όταν μπήκαν όμως στη..ζωή μας οι μηχανές , οι αλωνιστικές , 'ήταν η καλύτερή μας , γιατί το γήπεδο στις Λάκκες , ήταν γεμάτο θημωνιές και μείς ξημεροβραδιαζόμαστε εκεί παίζοντας πάνω σ' αυτές , παρά το κυνήγι , απ' του ιδιοκτήτες , γιατί κάναμε ζημιά στα ..δεμάτια .
   Τις  μέρες  του  “ θέρου “ , του  θερισμού  δηλαδή , απ’ το  πρωί , που  χάραζε , μέχρι το..βαθύ  σουρούπωμα , έβλεπες τα  ζωντανά  φορτωμένα με  δεμάτια , να  έρχονται  απ’ τα χωράφια , να  πηγαίνουν  στο  κοντινό τους  αλώνι , όπου  και ποστιάζονταν , γίνονταν  θημωνιές και  περίμεναν  να  έρθει  η  σειρά  τους   για    το  αλώνισμα .
  Τον  πρώτο  λοιπόν  καιρό , πριν  έρθουν  οι..” αλωνιστικές “ , χρησιμοποιούνταν τα  αλώνια , τί  ήταν  τα  αλώνια ; Ήταν ένας  επίπεδος  χώρος , που  ήταν  στρωμένος  συνήθως  με  πέτρες , και  είχε  κατά  κανόνα  στρογγυλό σχήμα και  εκεί  γίνονταν  το παραδοσιακό  αλώνισμα  με  τα  ζώα , βόδια  παλιά και  άλογα μετά , μέχρι  που  ήρθαν  οι  αλωνιστικές  μηχανές .
   Τα αλώνια  ήταν μέσα  στο  χωριό , κοντά , συνήθως , στο  σπίτι  του  ιδιοκτήτη ή  και  σε κοντινή  απόσταση απ’ το  χωριό , προπολεμικά δε  , υπήρχαν μπόλικα  στο  χωριό  μας . Σύμφωνα  με όσα  γράφει η αείμνηστη  χωριανή  μας  Σοφία  Παλαιολόγου , στο  βιβλίο της “ Αναμνήσεις “ , έφταναν τα  37 .
   Ιδιοκτήτες  τους  δε ήταν οι  χωριανοί μας : Δεδούσης , Δούκας , Δρόσος Χαράλαμπος , Ζόγκζας Κων/νος , Ζόγκζα Σοφία , Ζώης , Κάγκαλος Αθανάσιος , Κάγκαλος Ανδρέας , Κάγκαλος Γεώργιος , Κάγκαλος Ηλίας η Κουφολιάς ( Κφολιάς ) , Κανδρής , Κάππος , Κιντώνης , Κλώσσας , Κόκκινος η Κορδοπλής , Κολοκύθας , Κρυστάλλω ( Κστάλλω ) , Κωστοπαναγιώτου , Λακαφώσης , Λιάγγουρας , Μαλάμος , Μαργέλλος η Αρπάλης , Μαργέλλος η Σαψαρής , Μάρκος Αλέξανδρος , Μίχος , Ντζιούρας , Πανάγος , Παπαιωάννου , Πέτρου Χαράλαμπος , Π΄λιάνος Κων/νος , Πουρνιάς Αλέξανδρος , Πουρνιάς Γεώργιος , Σκούτας , Σούλιος , Σφέτσος , Σακαρέλλος , Φωτόπουλος .
   Απ’ τα Λιδορικιώτικα  αλώνια , του παλιού  καλού  καιρού , κανένα  δεν υπάρχει  πια , βέβαια όλο  και  κάποια  σημάδια  μπορεί  να δει  κανένας , αλλά “ ατόφιο “ αλώνι  δεν υπάρχει . Στη  θέση  τους  χτίστηκαν  σπίτια , άλλα έγιναν  αυλές  και  κήπια , και  άλλα κόπηκαν  από  δρόμους .
   Με τον ερχομό  όμως  των  αλωνιστικών  μηχανών , “ πατόζες “ τις  έλεγαν , άλλαξε  και  η διαδικασία συγκέντρωσης  των  δεματιών , τώρα  πια δημιουργήθηκαν τα “ θημωνοστάσια “ , χώροι που  συγκέντρωναν οι  χωριανοί  τα  δεμάτια  τους , ποστιασμένα  σε “ θημωνιές “ και  περίμεναν να  έρθει  η  ώρα και  η  σειρά  τους να  αλωνίσουν .
   Τα  κύρια Λιδορικιώτικα  θημωνοστάσια ήταν  τρία , ένα  στο  Σταυρό , μόλις  βγαίνουμε  απ’ το  Λιδορίκι προς  Καρούτες , όπου  σήμερα  η  εκκλησία  του Αγ. Κωνσταντίνου , ένα  στο  “ Κοτρώνι “ λίγο  μετά  το  Βουνό , πηγαίνοντας  προς  Λαυκαδίτι και το  τρίτο  και  καλύτερο  στις  Λάκκες , όπου  γινόταν  και  το  τρελό θημωνο..πανήγυρο των  παιδιών .
   Εκεί , αφού  το  γήπεδο γέμιζε  με  θημωνιές , μαζευόμασταν όλα  τα  παιδιά και  παίζαμε χοροπηδώντας  πάνω  στα  ποστιασμένα  δεμάτια , γεμίζοντας  τα  ρούχα  μας  με  αγάνες  απ’ τα  στάχυα  με  αποτέλεσμα  βέβαια , γυρνώντας  στα  σπίτια  μας  να  πέφτει..σουλτάν μερεμέτ απ’ τις  μανάδες  μας .
   Όταν λοιπόν  τα  θημωνοστάσια  γέμιζαν , και  όλοι οι  χωριανοί  είχαν  αποσώσει το  θέρο και  το  πόστιασμα σε  θημωνιές , ερχόταν  πια  η  σειρά  της ..” πατόζας “ , το  αλώνισμα  δηλαδή , αλλά  γι΄αυτό  θα  πούμε  στην  ώρα  του , όταν  μπει    ο…” αλωνάρης “ ..
  Απ’ τα  θημωνοστάσια  μας δεν υπάρχουν  δυστυχώς φωτογραφίες , αλλά για  να  πάρετε  μια…γεύση , απ’ το  τι  και  πως  ήταν οι  θημωνιές , δημοσιεύουμε  κάποιες  σχετικές  φωτογραφίες .


IMG_77571a_thimonia
1b_thimonia
Θημωνιά

Καλή  σας  μέρα ..