Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2016
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΕΘΙΜΑ - ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ
Πράξεις χριστιανικής λατρείας: α) Το σημείο του Σταυρού στη πόρτα, στα παράθυρα, στις καμινάδες, τους στάβλους και στα αγγεία λαδιού και κρασιού. β) Ο Αγιασμός των σπιτιών και μάλιστα τη παραμονή των Φώτων.
Επωδές: όπως «ξύλα, κούτσουρα, δαυλιά καημένα» (Καλαμάτα) που όταν ακούσουν οι καλικάντζαροι φεύγουν ή η απαγγελία του «Πάτερ ημών….» (τρις).
Μαγικές πράξεις: Κάπνισμα με δυσώδεις ουσίες (παλιοτσάρουχου), εμφανή επίδειξη χοιρινού οστού, περίαπτα (χαϊμαλιά) πίσω από τη πόρτα, το μαυρομάνικο μαχαίρι, το αναμμένο δαυλί ("τρεχάτε γειτόνοι με τα δένδρινα δαυλιά" Τριφυλία).
Γενικά
Ελληνική δοξασία (αρχαίας καταγωγής) «δαιμόνιων» που σύμφωνα με σύγχρονη δοξασία εμφανίζονται κατά το Δωδεκαήμερο (25 Δεκεμβρίου - 6 Ιανουαρίου). Σύμφωνα με τη λαϊκή δοξασία τις μέρες αυτές τα «νερά είναι αβάφτιστα» και οι καλικάντζαροι βγαίνουν από τη γη για να πειράξουν τους ανθρώπους τώρα που ο Χριστός είναι και εκείνος αβάφτιστος.
Άλλες ονομασίες
«Καλικάντζαροι» (Πανελλαδική κοινή ονομασία), «Καλκατζόνια», «Καλκάνια», «Καλιτσάντεροι», «Καρκάντζαροι», «Σκαλικαντζέρια», «Σκαντζάρια», «Τζόγιες», «Λυκοκάντζαροι», «Καλικαντζαρού», «Καλικαντζαρίνες», «Καλοκυράδες», «Βερβελούδες», «Κωλοβελόνηδες» κ.ά.
Όλοι οι παραπάνω δεν θα πρέπει να συγχέονται με άλλα «δαιμόνια» της Ελληνικής υπαίθρου, που έχουν μεν τα ίδια χαρακτηριστικά αλλά που εμφανίζονται μέσα σ΄ όλο το χρόνο όπως οι «Βουρκόλακες» (=Βρυκόλακες), «Βουρβούλακες», «Παγανοί», «Αερικά», «Ξωτικά», «Παρωρίτες» σε αντίθεση με τους «Τσιλικρωτά» (Καρδαμύλη Μάνης), «Καλιοντζήδες» (Ήπειρος), «Πλανήταροι» και «Πλανηταρούδια» (Κύπρος), «Κατσι-άδες» (Χίος), «Κάηδες» και «Καλισπούδηδες» (Σάμος), «Κάηδες» αλλά και «Καημπίλιδες» (Κάρπαθος), «Σιβότες» και «Σιφώτες» (Καππαδοκία), και ακόμη «Χρυσαφεντάδες» [Χρυσαφεντάδες Ας εμάς καλοί] (Οινόη-Πόντος) που γενικά αυτοί εμφανίζονται και συμπεριφέρονται και ως καλικάντζαροι.
Μορφή Χαρακτηριστικά
Ο λαός τους φαντάζεται με διάφορες μορφές κατά περιοχή με κοινό γνώρισμα την ασχήμια τους. Κατά Αραχωβίτικη περιγραφή αυτοί είναι: «κακομούτσουνοι» και «σιχαμένοι», «καθένας τους έχει κι απόνα κουσούρι, άλλοι στραβοί, άλλοι κουτσοί, άλλοι μονόματοι, μονοπόδαροι, στραβοπόδαροι, στραβόστομοι, στραβοπρόσωποι, στραβομούρηδες, στραβοχέρηδες, ξεπλατισμένοι, ξετσακισμένοι και κοντολογής όλα τα κουσούρια και τα σακατιλίκια του κόσμου τα βρίσκεις όλα πάνω τους».
Συνήθως φαντάζονται νάνοι, αλλά και ψηλοί, σκουρόχρωμοι, με μαλλιά μικρά και ατημέλητα, μάτια κόκκινα, δόντια πιθήκου, δασύτριχοι, χέρια και νύχια πιθήκου, πόδια γαϊδάρου ή το ένα γαϊδάρου και το άλλο ανθρώπινο, ("μισοί γαϊδούρια και μισοί άνθρωποι όπως λένε στη Σύρο) αλλά και σαν «μικροί σατανάδες» - (σατανοπαίδια όπως λένε στη Νάξο), άλλοτε γυμνοί και άλλοτε ρακένδυτοι με σκούφο (οξυκόρυμβο) από γουρουνότριχες και με παπούτσια άλλοτε σιδερένια και άλλοτε με τσαρούχια ή τσαγγία.
Η τροφή τους κυρίως ακάθαρτη: σκουλήκια, βαθράκοι (=βάτραχοι), φίδια, ποντίκια κ.ά. χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποστρέφονται τα εδέσματα του Δωδεκαήμερου.
Είναι πολύ ευκίνητοι ανεβαίνουν στα δένδρα πηδούν από στέγη σε στέγη σπάζοντας κεραμίδια κάνοντας μεγάλη φασαρία. Και ότι βρουν απλωμένα τα ποδοπατούν. Άμα βρουν ευκαιρία κατεβαίνουν από τις καμινάδες στα σπίτια και μαγαρίζουν τα πάντα.
Σε μερικά μέρη τους καλικάντζαρους τους συνοδεύει η μάνα τους η «Καλικατζαρού» που τους «ορμηνεύει» τι να πειράξουν. Σε κάποια νησιά οι καλικάντζαροι έρχονται με τις γυναίκες τους ή μόνο οι γυναίκες τους οι «καλικαντζαρίνες»! Και προκειμένου οι νοικοκυραίοι να αποφύγουν ένα τέτοιο συρφετό ρίχνουν στα κεραμίδια κομμάτια από χοιρινό ή λουκάνικα ή ξηροτήγανα! Στη Νάξο τις γυναίκες των καλικάντζαρων τις αποκαλούν «Καλοκυράδες» για να τις καλοπιάσουν (εξευμενίσουν), ενώ στη Κωνσταντινούπολη «Βερβελούδες». Ο αρχηγός των καλικάντζαρων στη παλιά Αθήνα λεγόταν «κωλοβελόνης» ενώ στη Θεσσαλία «αρχι-τζόγιας» (και «τζόγιες» οι καλικάντζαροι) στη δε Κωνσταντινούπολη «Μαντρακούκος». Στη δε Νάξο οι καλικάντζαροι φαντάζουν και χορευταράδες, αρπάζουν όποιον βρουν τη νύκτα και τον στροβιλίζουν στο χορό μέχρι να πέσει λιπόθυμος, ο γνωστός χορός των καλικάντζαρων.
Προέλευση
Κατά διάφορες ελληνικές δοξασίες οι καλικάντζαροι ήταν άνθρωποι με κακιά μοίρα μεταβαλλόμενοι σε δαιμόνια, γίνονται δε καλικάντζαροι αυτοί που έχουν γεννηθεί μέσα στο Δωδεκαήμερο εκτός και αν βαπτισθούν αμέσως, ή εκείνοι στους οποίους ο ιερέας δεν ανέγνωσε σωστά τις ευχές του βαπτίσματος, τα τερατώδη βρέφη, ή κατά τους Σιφναίους όσοι πέθαναν στο Δωδεκαήμερο ή αυτοκτόνησαν, στη Μακεδονία: όσοι δεν έχουν ισχυρό Άγγελο για να τους προστατεύει από τον Σατανά.
Διαμονή
Οι καλικάντζαροι έρχονται (βγαίνουν) τη παραμονή των Χριστουγέννων, (στη Σκιάθο: με πλοιάριο, στην Οινόη: με χρυσή βάρκα, στην Ικαρία: επί των φλοιών των καρυδιών) από «το κάτω κόσμο» τον Άδη. Συνήθη μέρη που μένουν μετά τον ερχομό τους είναι οι μύλοι, τα γεφύρια, τα ποτάμια και τα τρίστρατα (μεγάλα μονοπάτια) όπου παραμονεύουν μόνο κατά τη νύκτα και φεύγουν με το τρίτο λάλημα του πετεινού.
Εκτός του Δωδεκαήμερου τον υπόλοιπο χρόνο μένουν στα έγκατα της γης και πριονίζουν το δένδρο που κρατά τη γη (παραλλαγή του μυθικού Άτλαντα). Βγαίνουν δε στην επιφάνεια κοντά στο τέλος της εργασίας τους, από το φόβο μήπως τελικά η ετοιμόρροπη γη τους πλακώσει (στη Μακεδονία: για να γιορτάσουν πρόσκαιρα τη νίκη τους), όταν δε κατεβαίνουν βρίσκουν το δένδρο ακέραιο και ξαναρχίζουν το πριόνισμα. Το δένδρο των Χριστουγέννων συμβολίζει αυτή ακριβώς την ακεραιότητα και τη Θεϊκή δύναμη και προστασία με την παρουσία του Χριστού.
Βλάβες
Γενικά πιστεύεται ότι οι καλικάντζαροι αδυνατούν να βλάψουν τους ανθρώπους αλλά μόνο να τους πειράξουν, ενοχλήσουν ή να τους φοβίσουν αφού θεωρούνται (στη Μακεδονία) μωροί και ευκολόπιστοι. Λέγεται ότι ανεβαίνουν στους ώμους των ανθρώπων που συναντούν τη νύκτα και προσπαθούν να τους πνίξουν αν δεν αποκριθούν σωστά σε ότι ερωτηθούν ή κατ΄ άλλους τους παρασύρουν σε χορό που όμως τους καλούς χορευτές τους ανταμείβουν ή κατ΄ άλλους παίρνουν τη μιλιά σε όποιον μιλήσει κατά τη συνάντηση μαζί τους.
Επίσης μπαίνοντας στις οικίες απ΄ όπου μπορέσουν μαγαρίζουν τη κουζίνα σε ότι δεν είναι νοικοκυρεμένο, αρπάζουν ενδύματα, «βασανίζουν τις ακαμάτρες... γι΄ αυτό τα κορίτσια το 40ήμερο προσπαθούν να φτιάξουν όσο γίνεται πιο πολύ γνέμα» (Σάμος) ή σκορπούν το αλεύρι, τη τέφρα από το τζάκι τη «δωδεκαμερίτικη» ή «καλικαντζαρήσια» ή «τη στάχτη που δεν άκουσε το εν Ιορδάνη» και που θεωρείται ακατάλληλη για οποιαδήποτε χρήση.
Αποτρεπτικά μέσα
Τα αποτρεπτικά μέσα που λαμβάνονται κατά των Καλικάντζαρων διακρίνονται σε τρεις κατηγορίες:
Από την αρχαία Ελληνική Μυθολογία περί των Σατύρων και του Πάνα (Schmidi).
Από την αρχαία Ελληνική Μυθολογία περί των Κενταύρων (Mayer, Lawson).
Από τη νεώτερη φαντασία των Ελλήνων εξ αφορμής αρχαίων μύθων (Ν. Πολίτης).
Εκ των αιγυπτιακών κανθάρων (Boll, που συμφωνεί και ο Κουκουλές).
Εκ του δυτικού αετώματος του Παρθενώνα (Σβορώνος).
Ως δαιμόνια της εστίας του πυρός (Δεινάκης).
Τη παραμονή των Θεοφανίων τους «ζεματίζουν» από το λάδι που παρασκευάζουν οι νοικοκυρές τηγανίτες (λαλαγγίτες, λουκουμάδες). Όταν όμως συλλάβουν κανένα από τους καλικάντζαρους τον δένουν και τον υποχρεώνουν να μετρήσει τις τρύπες του κόσκινου!
Φυγή
Πασίγνωστη είναι η δοξασία που όταν οι καλικάντζαροι φεύγουν (κατέρχονται στη γη) κατά τον αγιασμό των οικιών που φωνάζουν σε τροχαίο ρυθμό:
«Φεύγετε να φεύγωμε
τι έρχεται ο τρελόπαπας
με την αγιαστούρα του
και με τη βρεχτούρα του.
Μας άγιασε μας έβρεξε
και μας, μας εκατέκαψε!» ή «και θα μας μαγαρίσει»
Από τη παραμονή και ανήμερα των Φώτων πραγματοποιείται καθαρμός των χωριών των οικιών και της υπαίθρου με φωτιές υπαίθριες.
Ιστορικό δοξασίας
Για τη προέλευση αυτών των δαιμόνων υπάρχουν οι ακόλουθες απόψεις:
Ως παράγωγο από την Τουρκική γλώσσα (κατά Schmidt και Wachsmuth).
Εκ του «καλός + κάνθαρος» [Καλικάνθαρος] Κοραής (Άπαντα Δ΄) που συμφωνούν αργότερα ο Boll, ο Κουκουλές και ο Μπούντουρας.
Εκ του «λύκος + κάνθαρος» παρήγαγε επίσης και ο Πολίτης (Πανδώρα).
Εκ του «λύκος + άντζαρος » [= ανήρ] παρήγαγε ο Λουκάς (Φιλολογικές επισκέψεις).
Επίσης εκ του «καλίκιν + τσαγγίον» ή «καλός + τσαγγίον» και της μεγεθυντικής κατάληξης –άρος (= ο φέρων καλά τσαγγία, υποδήματα, αντί καλίκια) ή ο φέρων καλίκια αντί τσαγγίων όπως παρήγαγε ο Πολίτης.
Εκ του λατινικού «καλιγάτος» “Caligatus” ετυμολόγησε ο Οικονόμου.
Τελευταία (1955) η ετυμολογία του Παντελίδη υποστήριξε εκ του «καλίκιν + άντζα».
Εκ των ξένων ο Lawson παρήγαγε ετυμολογία εκ του «καλός + κένταυρος» ενώ
Ο Δεινάκις υποστηρίζει ότι η ετυμολογία του ονόματος είναι παράγωγο του «καρκάντζι» (καρκάντζαρος) που σημαίνει το ξηρό, κεκαυμένο, o τσουρουφλισμένος.
Ετυμολογία
Επίσης διαφορετικές είναι και οι απόψεις περί της ετυμολογίας της κοινής ονομασίας τους «καλικάντζαροι». Κύριες εκ των οποίων είναι:
Παροιμίες
Αυτός γεννήθηκε στην «εποχή των καλικαντζάρων». Λέγεται για άτομα άτολμα και ευθυνόφοβα (Μακεδονία).
Απ’ τη Βικιπαίδεια
Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2016
Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2016
ΤΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ ΤΟΥ..ΠΑΠΠΑ ..
Χριστουγεννιάτικο Διήγημα του Αποστ.Κ. Μίχου
Παραμονή Χριστουγέννων 189…
Το μικρό ορεινό χωριό , κρυμμένο σ’ ένα μεγάλο φαράγγι της Γκιώνας , είχε φορέσει την κάτασπρη από χιόνι γούνα του , για να γιορτάσει τη γέννηση του Θεανθρώπου . Στο καφενεδάκι του είχαν μαζευτεί οι λιγοστοί άντρες , που ξέμεναν το χειμώνα στο χωριό . Οι πολλοί έλειπαν με τα πρόβατά τους στα χειμαδιά , ή δούλευαν σκληρά στην ξενιτειά.
Ανάμεσά τους , ξεχώριζαν ο πρόεδρος του χωριού και δύο δάσκαλοι , που ήρθαν να περάσουν τις γιορτές με τους δικούς τους . Σε λίγο , αφού τελείωσε τον εσπερινό , ήρθε κι ο παπάς .
Από νωρίς τα’ απόγευμα , πίνοντας το μυρωμένο τσάι του βουνού κοντά στο τζάκι , κατάστρωναν τα σχέδιά τους για τ’αυριανό τους κυνήγι . Όπως κάθε χρόνο , θα πήγαιναν , πριν ακόμα ξημερώσει , στην εκκλησιά με τους συγχωριανούς , θα βοηθούσαν τον παπά , κάνοντας τον ψάλτη και , σαν τελείωνε η λειτουργία , θα το’ριχναν , δοκιμάζοντας τα χοιρινά , στο φαγοπότι , αλλά χωρίς να παραπιούνε κι ύστερα θα παίρνανε τα σκυλιά και τα τουφέκια τους και θα συνέχιζαν το γλέντι τους στο κυνήγι .
Το χιόνι έπεφτε ακόμα κι όπως φαινόταν θα χιόνιζε όλη τη νύχτα . Γιαυτό , την άλλη μέρα , κι ας ήταν Χριστούγεννα , θα πήγαιναν για λαγούς που θα τους κυνηγούσαν ακολουθώντας τ’ αχνάρια τους στο χιόνι .
Με την εγκάρδια κουβέντα φίλων , που είχαν καιρό να σμίξουν , πέρασε ευχάριστα το δειλινό και πλησίαζε η ώρα που θα σκορπούσαν για τα σπίτια τους , γιατί άρχισε να σκοτεινιάζει . Εκείνη την ώρα πρόβαλε στην πόρτα η επιβλητική σιλουέτα του αγροφύλακα . Ήταν λαχανιασμένος κι είχε το ύφος του μαραθωνοδρόμου , που έτρεξε ν’ αναγγείλει στους Αθηναίους το « νενικήκαμεν » ! Μέσα στη νεκρική σιγή που απλώθηκε , ανήγγειλε το τρανταχτό νέο της ημέρας :
- Αγριόγιδα !!! Ναι , τα είδα με τα μάτια μου ! Ένας τράγος , μια γίδα και τρία κατσίκια ! Δεν είναι ούτε μισή ώρα . Τα ‘δερνε το δρολάπι και το χιόνι και τρέχανε να βρούνε καταφύγιο στα πυκνά έλατα της Τσούκας .
- Μιλάς σοβαρά μωρέ ;
- Ναι , να μη σώσω να πάω σπίτι μου !
- Θα πάμε τη νύχτα το πρωί να τα ζώσουμε , πετάγεται και λέει ο ένας δάσκαλος .
- Αυτό ν’ακούγεται , σιγοντάρει ο πρόεδρος .
Άρχισαν να οργανώνουν την πρωινή εκστρατεία , μέσα σ’ένα πυρετό ενθουσιασμού. Μόνο ο παπάς δεν έπαιρνε μέρος στο πανηγύρι ετούτο . Είχε μείνει στη θέση του σαν απολιθωμένος . Δεν έπαιζε ούτε το κομπολόγι του , που δεν ησύχαζε ποτέ στα χέρια του .
Κάποια στιγμή , σαν έπεσε λίγο ο ενθουσιασμός , έκανε κάποια κίνηση με το χέρι του . Τότε κατάλαβαν πως κάτι ήθελε να πει κι αυτός και σώπασαν όλοι , γιατί τον παπά τον σέβονταν πολύ .
Μα ευλογημένοι , τους λέει , χρονιάρα μέρα θα πάτε στο κυνήγι πριν από την εκκλησιά ; Θα πάμε από θαμπά , θα κάνουμε τη λειτουργία της γέννησης κι ύστερα , όπως κάθε χρόνο , θα πάμε όλοι μαζί γιατ΄αγριόγιδα .
- Α, ου…αν περιμένουμε να τελειώσει η λειτουργία , ποιος ξέρει ποιο δρόμο θα ‘χουν πάρει τ’ αγριόγιδα , αφού έτσι τα ‘φερε η τύχη κι ο Θεός ας μας - συγχωρέσει!
Χώρισαν ενθουσιασμένοι όλοι . Μόνο ο παπάς τράβηξε σκεφτικός για το σπίτι του. Βρήκε την παπαδιά να κάνει τις τελευταίες ετοιμασίες για τη γιορτή . Στη γωνιά μπρος στο εικόνισμα της Παναγίας έκαιγε ένα μεγάλο κόκκινο καντήλι . Τα παιδιά είχαν αποκοιμηθεί και σε λίγο έπεσαν κι’ αυτοί , γιατί έπρεπε να σηκωθούν κι οι δυο τους πολύ νύχτα , ο παπάς να τραβήξει για την εκκλησιά κι η παπαδιά να ετοιμάσει τα παιδιά για την εκκλησία και το νοικοκυριό της .
Έπρεπε να είναι όλα έτοιμα για να τραπεζωθούν μόλις θα σχολούσε η εκκλησία και ν’ αρτυθούν , ύστερα από τη μεγάλη νηστεία της σαρακοστής . Προσπαθούσε να κοιμηθεί ο παπάς , αλλά που να κλείσει μάτι ! Στην απέραντη γαλήνη της χειμωνιάτικης νύχτας , οι σκέψεις του φτερούγιζαν δυνατά στο μυαλό του . Μια πετούσαν στη λειτουργία και μια στα αγριόγιδα . Για πρώτη φορά ένιωσε τόσο βαριά τα ράσα .
Η καρδιά του τον έσπρωχνε στο κυνήγι , μα το καθήκον τον ανακαλούσε στην εκκλησία . Έβλεπε πως εκεί έπρεπε να πάει . Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς , αλλά ησυχία δεν έβρισκε . Ψιθύριζε μέσα του προσευχές , για να κατανικήσει το πονηρό πνεύμα ! Ο λιγοστός ύπνος , που μπόρεσε να ξεκλέψει ήταν ανήσυχος και γεμάτος εφιάλτες .
Θα ήταν μεσάνυχτα όταν βγήκε την πρώτη φορά έξω , να δει για τον καιρό. Δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τίποτα , γιατί το χιόνι έπεφτε πυκνό κι άστρα δεν φαίνονταν . Ξαναγύρισε στο κρεβάτι του . Στριφογύριζε για κάμποση ώρα , στο τέλος , σηκώθηκε κι άρχισε να ντύνεται στο φως του καντηλιού . Η παπαδιά κοιμόταν αποκαμωμένη απ’ τις δουλειές .
Πέρασε τις χοντρές τις μπότες του , φόρεσε το κοντογούνι του κάτω απ’ το ράσο , τύλιξε με μια μάλλινη μαντίλα το κεφάλι του γύρω στ΄αυτιά και τράβηξε ν’ανοίξει την πόρτα . Εκεί πάνω , το μάτι του πέφτει στα δυο τουφέκια του : Το δίκανο και το γκρα , κρεμασμένα στον τοίχο , που τον φώτιζε θαμπά το λιγοστό φως .
Στρέφει και κοιτάζει την παπαδιά . Κοιμόταν βαθιά . Πλησιάζει μ’αλαφρό πάτημα τον τοίχο και ξεκρεμάει το γκρα . Τον χώνει κάτω απ’ τα ράσα του και ρίχνει λίγες σφαίρες στην τσέπη του . Ανοίγει αθόρυβα την πόρτα και δρασκελάει τα χιονισμένα σκαλοπάτια . Δεν ακουγόταν ψυχή . όλοι ακόμα κοιμούνταν στο χωριό . Και το χιόνι – πιο αραιό τώρα – έπεφτε σιγαλά . Τράβηξε αργά για την εκκλησιά . Η παγωνιά της χιονισμένης νύχτας ήταν σα βάλσαμο στα τεντωμένα νεύρα του .
‘Άνοιξε την πόρτα της εκκλησιάς . Άναψε ένα κερί απ’ τα καντήλια , που καίγαν και τράβηξε για το ιερό. Έβγαλε το γκρα και τον ακούμπησε σε μια γωνιά . Ύστερα κάθισε στο στασίδι του ψάλτη κι άρχισε να διαβάζει ευχές . Κάθε φορά έβγαινε και παρακολουθούσε τον ουρανό . Το χιόνι σταμάτησε . Πόσο αργούσε να ξημερώσει !! Κάποια στιγμή του φάνηκε πως ήρθε η ώρα . Άδραξε το σκοινί της καμπάνας κι άρχισε να σημαίνει .
-Γκλαν-γκλαν –γκλαν – γκλαν !!!
Αμέσως άρχισαν ν’ ανοιγοκλείνουν πόρτες , οι σκύλοι να γαβγίζουν και το κοιμισμένο χωριό να ξυπνάει . Όλοι ετοιμάζονταν για την εκκλησιά , εκτός από την παρέα των κυνηγών που ετοιμαζόταν για τα αγριόγιδα .
Σήμανε η δεύτερη καμπάνα και τότε άρχισαν να καταφθάνουν λίγοι ..λίγοι οι πιστοί . Ο παπάς ήταν ακόμα στο πόστο του ψάλτη , κοντά στ’ άλλα , αφού οι δάσκαλοι θα πήγαιναν κυνήγι , θα ΄μενεκαι χωρίς ψάλτη , χρονιάρα μέρα . Θα ερχόταν τάχατες , ο γέρο – Παντελής , που τον βοηθούσε τις Κυριακές ή θα φοβόταν το χιόνι ; Μα να’τος που έρχεται με τα εγγονάκια του , τρέμοντας απ’ τα χρόνια και το κρύο .
Περνάει ο παπάς στο ιερό κι’ αρχίζει η λειτουργία .
« Ευλογημένη η βασιλεία των ουρανών …»
Η εκκλησία γεμίζει σιγά – σιγά , απ’ τα γυναικόπαιδα και τα κεριά φωτίζουν τα ωχρά , απ’ τη νηστεία πρόσωπά τους .
- « Η γέννησίς σου Χριστέ ο Θεός ημών ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως …».
Ο νους των γυναικών πάει στους αντρες τους , στους πατεράδες τους , στους αδελφούς τους , που εκεί κάτω στα χειμαδιά , ξενυχτάνε παλεύοντας πεινασμένοι κι’ ανάλλαγοι , μέσα στο κρύο να ξεγεννήσουν τα πρόβατά τους Κι’ αναπολούν την άνοιξη , που θα τους δουν ξανά να’ρχονται στο χωριό με τα κοπάδια τους , για να τους φέρουν τη ζωή και τη χαρά .
Θ’αρχίσουν τότε τα πανηγύρια κι οι γιορτές , τα’ αρρεβωνιάσματα κι’ οι γάμοι και το έρημο τώρα χωριό θ’ αντιλαλήσει ξανά από γέλια και τραγούδια .
Η ακολουθία προχωρούσε . Ο γέρο Παντελής υψώνει τη γεροντική φωνή του.
« Η παρθένος σήμερον τον υπερούσιον τίκτει …»
Σκύβουν όλοι και κάνουν ευλαβικά το σταυρό τους . Προσεύχονται στην Παναγιά , να τους κρατάει γερούς κι αυτούς και τα πράματά τους . Σε λίγο , αρχίζουν να φωτίζουν , σιγά – σιγά τα παράθυρα απ’ το θαμπό φως της ημέρας . Κι όσο αυτό δυνάμωνε , τόσο τα κεριά ωχριούσαν . Είχε πια φέξει καλά .
Ο παπάς βγήκε στην Ωραία Πύλη :
« Αντιλαβού σώσον , ελέησον και διαφύλαξον ημάς ο Θεός τη σοι χάριτι …»
Δεν πρόφτασε να κλείσει πίσω του την Ωραία Πύλη κι έμεινε σύξυλος ακούγοντας τουφεκιές . Πετάγεται στο παραθυράκι του Ιερού κι’ αγναντεύει πέρα την Τσούκα .
Να , κάποιον βλέπει στο ακρινό καρτέρι . Κι αμέσως ένα συννεφάκι καπνού μπροστά του και στην αντίπερα πλαγιά τ’ αγρίμια να πηδάνε πάνω στο χιόνι ξεμακραίνοντας : Ένα …δύο …τρία …
Έπεσαν πάνω στο καρτέρι , τα τουφέκισαν και γύρισαν πίσω . « Δεν μπορεί , από δω θα προσπαθήσουν να σπάσουν και πάλι τον κλοιό . Από κει το μέρος είναι αδιάβατο , ακόμα και για τα αγριοκάτσικα » .
Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη σκέψη του ο παπάς κι ο γκρας βρισκόταν στα χέρια του . Πασπάτευε στ’ αντερί του τις σφαίρες . Ανοίγει λίγο την πλαϊνή πόρτα του Ιερού , προβάλλει το κεφάλι του και λέει :
- Χωριανοί , θυμηθείτε , στο …’’ αντιλαβού είμαι …’’.
Κλείνει και παίρνει δρόμο από την πόρτα του Ιερού . Το εκκλησίασμα δεν κατάλαβε τι γινόταν . Ένας ψίθυρος υψώθηκε και ο επίτροπος τράβηξε για την πόρτα του Ιερού. Την ανοίγει , δεν βλέπει τίποτα και υψώνει τους ώμους του . Γενική απορία !! Στην ώρα απάνω να ένας μικρός μπαινει τρεχάτος στην εκκλησιά κι αναγγέλλει το νέο .
- Ο παπάς πάει για τα’ αγριόγιδα !!
Πήρε η μέρα αρκετά κι ο ουρανός άρχισε να ξανοίγει . Ένας ήλιος ωχρός και άτονος πρόβαλε στην αντικρινή κορφή . Ένας - ένας , οι πιστοί κάνοντας το σταυρό τους , έβγαιναν απ’ την εκκλησιά στην ανέλπιστη καλοσύνη του χειμωνιάτικου ήλιου και δεχόντουσαν έκθαμβοι τη θαλπωρή του .
Το σούσουρο όμως συνεχιζόταν . Και τα σχόλια έδιναν και έπαιρναν.
- Να , εκεί ! έδειχναν μερικοί .
Ένας - ένας , αφού συνήθιζαν τα μάτια τους στο φως του ήλιου , έβλεπαν πέρα στην πλαγιά τη σιλουέτα του παπά , που μαύριζε μέσα στο χιόνι .
- Να , εκεί !
Όλοι τώρα παρακολουθούσαν μ’ ενδιαφέρον αυτό το απρόσμενο κυνήγι .
- Να και το άλλο καρτέρι , από κει τα τουφέκισαν τ’ αγριόγιδα και γύρισαν πίσω . Να δούμε τώρα προς τα που θα κάνουν .
Όλα τα μάτια είναι στραμμένα κατά την Τσούκα .
Ξάφνου να , βλέπουν τον παπά να φέρνει το τουφέκι στον ώμο του . Οι αναπνοές σταμάτησαν . Να κι ο καπνός ! Μπαμ !! Τρέχουν τώρα , όσο μπορούν , για να βγούνε απ’ τον κλοιό .
Μπαμ ! ακούγεται ξανά . Κι ενώ η αγωνάι αποκορυφώνεται , ΄βλέπουν την ίδια στιγμή , το πιο τρανό να ξεκόβει και να πέφτει. Τ’ άλλα προλαβαίνουν και κρύβονται πίσ’ απ’ τη ράχη .
- Μπράβο , παπά ! Και τα ταίρια του ! Μια ιαχή υψώνεται απ’ τον περίβολο της εκκλησιάς . Ήταν τόσο δυνατή , που έφτασε φαίνεται , ως τ’ αυτιά του παπά . Τα χάνει ! Κοιτάζει μια προς το πεσμένο αγριόγιδο , μια προς το χωριό και μένει για λίγο αναποφάσιστος .
Αμέσως , όμως , συνέρχεται , σα τον μεθυσμένο που του ρίχνουν ξαφνικά ένα κουβά κρύο νερό στο πρόσωπό του . Τ’άλλα καρτέρια τρέχουν τώρα προς το χτυπημένο θήραμα .
Ο παπάς ξεχύνεται ίσια κάτω προς το χωριό . Μπαίνει τρέχοντας , ξανά στην εκκλησία . Ανοίγει τη Ωραία Πύλη και συνεχίζει τη λειτουργία !
Λίγες γερόντισσες έχουν απομείνει απ’ το εκκλησίασμα . Σε λίγο φεύγουν κι αυτές και μένει ολομόναχος στο Ιερό . Ο κόσμος μαζεύτηκε στην πλατεία , για να υποδεχτεί τους κυνηγούς με το τρόπαιό τους . Ένα μποναμά , που τους έστειλε ο Χριστούλης !
Σε λίγο οι φούρνοι ανάβουν και πλάι στο κοντοσούφλι απ’ το χοιρινό , ετοιμάζονται και οι μεζέδες απ’ τα αγριόγιδα . Όλοι είναι χαρούμενοι για την απροσδόκητη γιορτή , που ήρθε να ταρλαξει τη χειμερινή τους νάρκη .
Ένα γύρω η πλατεία , τα χαγιάτια και τα παράθυρα έχουν γεμίσει κόσμο . Όλοι χαίρονται τη γλυκιά θαλπωρή του ήλιου , που τους έφερε , με τη γέννησή του ο Χριστός , ύστερ’ από τόσες συννεφιές και τόσο κρύο .
Οι πιο ζωηροί αδράζουν τα φτυάρια κι αρχίζουν να πετούν το χιόνι απ’ την πλατεία . Οι νιές , ξεθαρρεύουν και πιάνονται στο χορό . Σε λίγο φτάνουν και τα ..νταούλια ! Με φουσκβωμένα μάγουλα φυσάει ο γερο Θύμιος την πίπιζά του :
« Κατά – να – καημένη , Αρά-να-χοβα , Νταβέλη , Νταβέλη ..»
Οι μεζέδες πάνε κι’ έρχονται και τα ποτηράκια με το τσίπουρογεμίζουν κι αδειάζουν .
Τσουγκρίζουν κι εύχονται :
« Καλή χρονιά και καλά δεξίματα από τους ξενιτεμένους »
Πρώτη φορά Χριστούγεννα στρώθηκε στο χωριό τέτοιο γλέντι .
Μα από το ξεφάντωμα αυτό έλειπε κάποιος : Ο παπάς !
- Πού είναι ο παπάς ;
Στέλνουν να τον φωνάξουν στο σπίτι του . Δεν τον βρίσκουν εκεί .Πετάγεται ο ένας απ’ τους δασκάλους και τρέχει στην εκκλησιά . Μπαίνει μέσα , ούτε ψυχή ! Προχωρεί στο Ιερό και βρίσκει τον παπά γονατιστό να προσεύχεται μπροστά στην Άγια Τράπεζα .
- ‘Ελα παπούλη – του λέει – τι έγινες ; Για σένα ψάχνουμε τόση ώρα .
Ο παπάς εξακολουθεί να παραμένει γονατιστός και αργεί να βρει τα λόγια του .
- Σήκω , μας περιμένουν στην πλατεία . Το γλέντι άναψε .
- Όχι, εγώ θα μείνω εδώ , του λέει ο παπάς . Κολάστηκα , χρονιάρα μέρα
Πρέπει να εξιλεωθώ . Αμάρτησα βαριά και δύσκολα ο Θεός θα μου το συγχωρέσει .
- Ο Θεός είναι μεγαλόψυχος , του απαντάει ο δάσκαλος . Συγχωρεί πάντοτε τις ανθρώπινες αδυναμίες . Και πιο πολύ όταν , αντί κακό , φέρνουν καλό
- Έλα να δεις τους χωριανούς μας πως έχουν ξεχάσει τα βάσανά τους και γλεντούν όλοι μονιασμένοι . Ο Χριστός τους έφερε την αγάπη και τη χαρά .
-
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Ο ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΜΙΧΟΣ.Γεννήθηκε στο Λιδωρίκι το 1910 και πέθανε στις 7-5-1997 . Ο πατέρας του ήταν δάσκαλος με προοδευτικές αρχές. Σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες και η Κατοχή τον βρήκε στην Αθήνα όπου δούλευε ως εφοριακός. Προσχώρησε χωρίς δισταγμό στο ΕΑΜικό κίνημα στην Αθήνα και αργότερα αγωνίστηκε στο Λιδωρίκι, μαζί με όλη την οικογένειά του. Στο σπίτι του φιλοξενήθηκε όλη η ηγεσία της Αντίστασης.
Με την Απελευθέρωση βρέθηκε και πάλι στην Αθήνα, για να συλληφθεί και να σταλεί στην Ελ Τάμπα από τους Εγγλέζους στα Δεκεμβριανά. Όταν απολύθηκε, επανήλθε και πάλι στην υπηρεσία του, από όπου "εξυγιάνθηκε" και στάλθηκε και πάλι εξορία στην Ικαρία το 1947.
Ήταν τίμιος και αγνός Ρουμελιώτης, λεπτός και ευγενικός στους τρόπους, φιλότιμος, αλτρουιστής και πιστός στις αρχές που εκπροσωπεί το ΚΚΕ, το οποίο υπερασπιζόταν ως το τέλος της ζωής του. Παράλληλα, είχε το χάρισμα του γραπτού λόγου. Τα βιβλία του, ιδιαίτερα "Στη λατρεία της Αρτέμιδας", "Καημοί του μεσοπολέμου", "Το χρονικό της εξορίας (Ικαρία 1967 " διακρίνονται για την απλότητα της περιγραφής τους, τη σαφήνεια, τις δυνατές εικόνες, το λυρισμό, το πάθος του για τη ζωή .
Καλό σας βράδυ
Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2016
ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ - ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ
Νοέμβριος
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
| Νοέμβριος | ||||||
| Κυρ. | Δευτ. | Τρ. | Τετ. | Πεμ. | Παρ. | Σαβ. |
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | ||
| 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
| 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
| 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
| 27 | 28 | 29 | 30 | |||
| 2016 | ||||||
Ο Νοέμβριος, ή Νοέμβρης, ή Αεργίτες (ποντιακά), ή Βιέστ (Αρβανίτικα) είναι ο ενδέκατος μήνας του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο και έχει 30 ημέρες. Ο Νοέμβριος ξεκινά κάθε χρόνο την ίδια ημέρα που αρχίζουν ο Φεβρουάριος και ο Μάρτιος, με εξαίρεση τα δίσεκτα έτη. Το λουλούδι του μήνα είναι το χρυσάνθεμοκαι η τυχερή πέτρα του μήνα το τοπάζι.
Λαογραφία και Εορτές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Από την αρχαιότητα ακόμη διάφορα ιδιαίτερα εμφανή ουράνια αντικείμενα προειδοποιούσαν τους ανθρώπους σαν σημάδια των αλλαγών του καιρού. Πάρτε, για παράδειγμα, το πανέμορφο ανοιχτό αστρικό σμήνος των Πλειάδων, γνωστότερο στο λαό μας με την ονομασία Πούλια. Ακόμη και από την εποχή του Ησίοδου η δύση των Πλειάδων αμέσως μετά την δύση του Ήλιου, που συμβαίνει στα μέσα Νοεμβρίου, σημάδευε και σημαδεύει την περίοδο της έλευσης του κρύου και «προειδοποιούσε τους γεωργούς να σπεύσουν να ολοκληρώσουν την σπορά, αλλά και τους κτηνοτρόφους να κατηφορίσουν στα χημαδιά». Όπως μας λέει η παροιμία: «Στις δεκαφτά ή στις δεκοχτώ πέφτει η Πούλια στο γιαλό, και πίσω παραγγέλνει: μηδέ στανίτσα στα βουνά, μήτε γιωργός στους κάμπους», ή σε μιαν άλλη παραλλαγή: «μήτε τσομπάνος στα βουνά, μήτε γεωργός στους κάμπους».
Εκτός από την δύση της Πούλιας, όμως, την μεταβολή του καιρού προς το χειρότερο «μηνάει» στο λαό η γιορτή του αγίου Μηνά, στις 11 Νοεμβρίου, ενώ στη γιορτή του αγίου Αντρέα, στις 30 Νοεμβρίου, το κρύο «αντριεύει». Οι ακατάστατες αυτές καιρικές συνθήκες που επικρατούν έδωσαν στον Νοέμβριο το όνομα «Ανακατωμένος», αν και είναι γνωστός στον λαό μας και ως Σποριάς ή Μεσοσπορίτης γιατί τότε γίνεται η σπορά των δημητριακών.
Στις άλλες γεωργικές ασχολίες περιλαμβάνεται επίσης και το λιομάζωμα. Σύμφωνα με τον Νίκο Ψιλάκη: «Στα ελληνικά λιόφυτα αρχίζει κάθε Νοέμβρη το πανηγύρι της ελιάς. Παλιότερα οι γυναίκες με τα καλάθια μάζευαν μία-μία τις πεσμένες ελιές. Αλλού οι μαζωχτάδες χτυπούσαν τα κλαδιά με ράβδους και μάζευαν τον καρπό από τα στρωμένα ελαιόπανα. Τελευταία η τεχνολογία αντικατέστησε την αρχαία ξύλινη ράβδο με μεταλλική περιστρεφόμενη». Αλλά το λιομάζωμα μπορεί να διαρκέσει μέχρι και τον Γενάρη ή ακόμη και τον Μάρτη.
Ανάμεσα στις γιορτές του μήνα περιλαμβάνεται και η εορτή των Ταξιαρχών Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ στις 8 Νοεμβρίου, γι’ αυτό ο Νοέμβριος ονομάζεται σε ορισμένες περιοχές της χώρας μας και Αϊ-Ταξιάρχης και Αρχαγγελίτης. Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ θεωρείται και ως «ο κατ’ εξοχήν ψυχοπομπός άγγελος» γι αυτό και σε ορισμένες περιοχές την παραμονή της εορτής του έφερναν τα παπούτσια τους μέσα στο σπίτι για να μην τα δει ο Μιχαήλ και έλθει να τους πάρει πριν την ώρα τους.
Στις 14 Νοεμβρίου εορτάζεται η μνήμη του αγίου Φιλίππου που σύμφωνα με τον Γεώργιο Ν. Αικατερινίδη:
Γι αυτό η περίοδος αυτή μέχρι τα Χριστούγεννα ονομάζεται Σαρανταήμερο ή Σαραντάμερο. Την ίδια ημέρα τιμάται επίσης και η μνήμη του Γρηγόριου Παλαμά τον οποίο είχαν επιλέξει οι πατέρες του Αγίου Όρους ως υπερασπιστή του ησυχασμού στο Βυζάντιο του 14ου αιώνα.
Στις 25 Νοεμβρίου τιμάται η μνήμη της αγίας Αικατερίνης η οποία, σύμφωνα με την Μάρω Κ. Παπαθανασίου:
Η μεγαλύτερη, όμως, γιορτή του μήνα είναι τα Εισόδια της Θεοτόκου στις 21 Νοεμβρίου. Σύμφωνα με τον Σάββα Αγουρίδη η καθιέρωση της εορτής έγινε τον 8ο αι. μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη, ενώ την αναφορά των «…Εισοδίων της Θεοτόκου στα Άγια των Αγίων [του Ιερού των Ιεροσολύμων] και παραμονής της εκεί βρίσκουμε στο απόκρυφο λαϊκό κείμενο που [ονομάστηκε] ‘Πρωτοευαγγέλιον Ιακώβου’...». Η παράδοση της Θεοτόκου στο Ιερό έγινε από τους γονείς της, τον Ιωακείμ και την Άννα, «…όταν ήταν τριών ετών, και έτσι την αφιέρωσαν στον Θεό, αφού η Μαρία παρέμεινε εντός του Ιερού, όπου την υποδέχτηκε ο Ζαχαρίας (προφανώς ο ιερέας πατέρας του Ιωάννη του Προδρόμου) και την εισήγαγε στο Ιερό, όπου έμεινε μέχρι της ηλικίας των 14 ή 15 ετών».
Βροχή "Λεοντιδών"[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ένα ιδιαίτερα θεαματικό, πολλές φορές, ουράνιο φαινόμενο συμβαίνει γύρω στις 17 Νοεμβρίου κάθε χρόνου οπότε μια ετήσια «βροχή διαττόντων» στολίζει με δεκάδες φωτεινά πεφταστέρια τον ουρανό μας όταν μια ροή σωματιδίων μερικών δεκάδων διαττόντων την ώρα σχηματίζουν την «βροχή των Λεοντιδών». Η βροχή αυτή ονομάζεται έτσι επειδή τα μετέωρα αυτά φαίνονται ότι προέρχονται από την κατεύθυνση του αστερισμού του Λέοντα, και οφείλονται στα σωματίδια που αφήνει πίσω του ο κομήτης Τεμπλ-Τατλ. Αυτό που συμβαίνει είναι το εξής: καθώς η Γη μας περιφέρεται στην τροχιά της γύρω από τον Ήλιο, συναντάει κάθε Νοέμβριο το σύννεφο των σωματιδίων του κομήτη Τεμπλ-Τατλ που είναι σχετικά μαζεμένα μαζί σε ομάδες και τέμνουν την τροχιά της Γης. Έτσι καθώς η Γη μας τρέχει με 108.000 χιλιόμετρα την ώρα, πέφτει ακάθεκτη πάνω στο σύννεφο των σωματιδίων. Τα μικροσκοπικά αυτά σωματίδια, με βάρος ενός γραμμαρίου, χτυπάνε τα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιράς μας σε ύψος 100 περίπου χιλιομέτρων και αναφλέγονται. Η ανάφλεξη αυτή ιονίζει τα γύρω στρώματα της ατμόσφαιρας, σχηματίζοντας έτσι μια φωτεινή σφαίρα 2 έως 3 μέτρων που κινείται με ταχύτητα 30 έως 60 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο. Αυτή τη φωτεινή σφαίρα, λοιπόν, βλέπουμε από τη Γη, και ονομάζουμε διάττοντα, μετέωρο, ή «πεφταστέρι».
Σε εξαιρετικές περιπτώσεις και ιδιαίτερα μετά από κάποια πρόσφατη διέλευση ενός κομήτη ο ρυθμός αυτός μπορεί και να ξεπεράσει ακόμη και τα χίλια μετέωρα την ώρα. Σ’ αυτή την περίπτωση η «Βροχή» μετατρέπεται σε «Καταιγίδα». Η μεγαλύτερη «Καταιγίδα Διαττόντων» που παρατηρήθηκε ποτέ ήταν η «Καταιγίδα των Λεοντιδών» στις 12 προς 13 Νοεμβρίου του 1833 όταν τα μετέωρα έμοιαζαν με πυροτεχνήματα από μια ροή δεκάδων μετεώρων κάθε δευτερόλεπτο που διήρκεσε επί ώρες. Ένας ιστορικός μάλιστα το 1878 την θεώρησε ως ένα από τα 100 πιο σημαντικά γεγονότα του αιώνα. Πολλές ξυλογραφίες έχουν απεικονίσει το γεγονός με μεγάλη επιτυχία. Αρκετοί μάλιστα κοινωνιολόγοι αποδίδουν στο ουράνιο αυτό φαινόμενο την εξάπλωση της θρησκομανίας που επηρέασε τα επόμενα χρόνια την όλη κοινωνική εξέλιξη και τον σύγχρονο χαρακτήρα των ΗΠΑ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
